Angstpsychosen

Dat zag er prachtig uit. Het leek wel alsof er nooit iets mis mee was geweest. Ik nam een slok van de Absolut op de badrand en besloot het nekkussentje te nemen. Dat helpt tegen het verdrinken als je van plan bent even te slapen in een vol bad. Met de ogen toe dreven mijn gedachten weg op de melodieën van één of andere rockband van eind jaren '60. Rust was nu niet meer veraf...

Wakker werd ik in een allesbehalve aanschouwelijk tafereel. Het bad zag blauw en groen en rood tegelijk, met flarden medisch verband overal, drijvend en vooral, verstrengeld tussen mijn benen.
Ik werd omringd door angst. Dit was een helder moment. Wat was er waar geweest van de voorbije weken?
Mentale verzwakking alom.
Was ook maar iets echt of was het allemaal een psychotische enscenering, zoals eerdere lsd-trips deze reeds vaak waren voorafgegaan? Ik had nood aan pen en papier, nu opslag, mijn geest moest gezuiverd worden. Wat er nog inzat moest eruit, weldra zou het allemaal te wazig zijn.
Dit had ik natuurlijk niet voorzien. Haastig rukte ik mezelf uit bad en op weg naar de living alwaar ik zeker en vast wel iets om te schrijven zou vinden. Nog steeds speelde een band van eind jaren '60 uit de luidsprekers. Met een hele zooi aan biccen stapte ik het bad weer in.
Totale controle nu. Ik begon te schrijven als een maniak, papierverslindend. Zou één of andere natuurklootzak dit zien, er zou ongetwijfeld heibel van komen.
Ik voelde een psychose van angst nazinderen. Een ongekende angst dreef mijn hele lichaam in een allesvernietigende adrenalinetrip. Het brein was véél sneller dan de pen. Ik omcirkelde de 87. Die was van het grootste belang nu. Het verband zag witter dan vers gewassen linnen. Was er ooit bloed geweest? Was er ook maar iets...? Als verlamd liet mijn hand de pen vallen in het troebele water van het bad. Het was tijd om mijn gedachten de vrije loop te laten. Schrijven was hier geen oplossing, zoveel was duidelijk. Neen, hier moest radicaal opgetreden worden. Men hoofd was echter moe, de adrenaline was duidelijk uitgewerkt. Niets kreeg mij recht nu, dit was complete verlamming. De slaap poogde zijn slag te slaan. Ik greep naar de fles Absolut en lette erop het glas niet in bad te laten vallen...

Het was terug dag toen een schel geluid mij wekte. Enkele zonnestralen schenen vanonder de badkamerdeur. Waterdamp kroop nog steeds in druppels langs de felgroene muren naar beneden. Het helse geluid kwam van de voordeur die zich nu terug sloot. Djeezes christ! Er was iemand binnen! Het geluid van voetstappen vulden de traphal. Fucking klootzak! Ik greep naar de revolver op het tafeltje naast me en sprong uit het bad. Gebukt, met enkel nog men hoofd uitstekend achter deze beschutting van een paar honderd liter water, luisterde ik nerveus naar het naderen van allerhande geluiden die alleen maar een mens kan voortbrengen. Big Brother & The Holding Company schalde nog steeds uit de boxen en even verdubbelde het vocht op de muren door mijn ontembare angstzweet dat hevig verdampte. Ik hoorde de deur van mijn appartement openen. Zonder slag of gebeuk? Keelgereutel nu, van iets dat leek op een diepe stem en stand had gehouden in het midden van de living. Schaduws onderaan de deur waar zonet nog zonlicht had ondergekropen. Ik loste een waarschuwingsschot in de muur.
"Ik waarschuw je, vertrek nu je nog kan klojo, dit wordt je fucking dag niet" schreeuwde ik, de deur fixerend met wijdgesperde, trillende ogen.
"Ok ok rustig, let het wapen neer, ik ben het, ik kom naar binnen".
Pure adrenaline nu, verbazing, gedachten alom.
De deur opende langzaam en Ramon trad behoedzaam de badkamer binnen...